«La leivra nun es la leivra»

Mario Pult La leivra da Pasqua es pels uffants pitschens ün tema chi tils occupa ferm. Il scriptur Cla Biert (1920 – 1981) ha descrit in seis roman «La müdada» üna grondiusa scena chi capita davant la butia

Daspera es ün oter puobet plü grond chi discuta la fatschenda cun ün terz, grond sco el. I han tuots duos cheus raduonds sco cullas, tus giò strusch.

Gianin ha dit: La leivra nun es la leivra.

Din ha dit: Schi cha la leivra es la leivra.

Gianin: Tü nu sast, tü es ün gnoc. La leivra es la mamma.

Din: Na. Meis bap ha muossà las chaclanas cha la leivra ha fat cun gnir aint da palantschotta, tschel on, las mammas nu fan chaclanas, ün gnoc est tü.

Gianin: Quella leivra gronda cuosta quatter raps gronds. Meis bap ha dit cha quai fa be mal ils daints.

Din: Meis bap cumpra per mai quella da l’eroplan.

Gianin: Na ch’el nu cumpra!

Din: Schi ch’el cumpra! Meis bap es plü ferm co teis.

Gianin: Meis bap es amo il plü ferm da tuot ils baps.

Din: O na.

Gianin: O schi.

I’s tschüffan aint, dan üna rablunada e’s roudlan vi pella salaschada. Tuot in d’üna jada stana quiets. Davant els s’han fermadas duos s-charpunas cun müslas. Plü amunt esa chotschas da pon, grossunas, sainza foda, amo plü amunt esa ün tschop grisch cun büttels da corna e manuns ed üna barba alba, ed amo plü amunt esa amo adüna barba, e’ls chavels appartegnan eir pro la barba, fin sü suot il chapè, e bocca esa, ed uraglias nun esa, be ün nas esa, ed ögls, e quels ögls rian. Our da la barba discuorra: Bravs; uossa staivat sü e faivat giò la puolvra ün a tschel.

I fan per cumond.

Din dumpera: Est tü ün San Niculaus?

Il vegl: Na, eu nu sun ün San Niculaus; mo ün chatschader, quai suna.

Gianin: Guardan eir ils chatschaders las leivras da tschiculatta?

Il vegl: Schi, i guardan, mo ils chatschaders nu mangian da quella rüzcha.

Din: Eir eu vegn chatschader, lura mangia drettas leivras.

Il vegl: Brav. Quellas sun bler plü bunas. Mo quels chi mangian leivras da tschiculatta nu tschüffan ingünas drettas leivras.

Gianin: Perche brich?

Il vegl: Perche las drettas leivras mü-tschan da quels chi mangian leivras da tschiculatta.

Din: Perche mütschna?

Il vegl ria e sgratta davo ün’uraglia:

Perche cha la tschiculatta, la tschiculatta spüzza d’ün sgrisch.

Gianin: Quai nun es vaira.

Il vegl: Schi, schi, pellas leivras bain, pellas leivras spüzz’la, i mütschan da la glieud da tschiculatta.

Gianin: Eu nu mang leivras da tschiculatta. Hast tü ün chan?

Il vegl: Na, eu fetsch svess da chan.

Din: Fa üna jada.

Il vegl ria darcheu e tschütta intuorn; lura sezza’l bravamaing giò süls chalchogns, tegna ils mans davo il cheu sü e fa: bu – bu. Ils mats rian.

Extrat our da «La müdada» Limmat-Verlag 2012, paginas 19-21

Corrigenda:

LM/ I’l ultim ALLEGRA vaina infuormà davart la successiun da Gion Tscharner. Intant s’ha la situaziun müdada e l’UdG es in tschercha d’üna successiun!

«Der Osterhase ist die Mutter»

Der romanische Schriftsteller Cla Biert (1920-1981) hat in seinem Roman «Die Wende» eine Szene beschrieben, die ausgezeichnet zu Ostern passt. Zwei kleine Knaben schauen die Osterhasen im Schaufensterladen an und diskutieren darüber, ob es den Osterhasen wirklich gibt. Es kommt zu einer Rauferei, die ein alter Mann unterbindet. Das Thema wechselt dann zu «Jäger und Hasenjagd».

Das könnte Sie auch interessieren